FÜ

Öncelikle İkinci Kat Tiyatro'dan başlayalım. Karaköy sanayinin arasında, karanlık sokaklarda yer alan tiyatroya ulaşmak için bilen birine ihtiyacınız olabilir, ben tek başına sanırım orayı bulamazdım. Açıkçası akşam saatleri insanı geren bir yerde yer alıyor tiyatro. Kapalı kepenklerle dolu ve pek aydınlatılmamış sokaklardan geçiyorsunuz. Tiyatronun buraya kuruluş amacını bilmiyorum ama eğer çevreyi biraz yumuşatmak ve orada yaşayan insanlara farklı bir dünyayı göstermek de amaçlarından biriyse umarım amaçlarında başarılı olur ve çevreye uyum sağlamak ya da oradan taşınmak zorunda kalmazlar. Belki sabahları daha iyi gözüküyordur sokaklar ama akşam saatleri pek rahat hissetmediğimi söylemem gerek.

Tiyatroya Karaköy Tünel'den sağa dönünce ve biraz ara sokaklardan ilerleyince ulaşıyorsunuz, küçücük bir bina hemen girişten yukarıya çıkan bir merdiven var. En üst katta bir şeyler içebilir ve dinlenebilirsiniz. Oyun adından da anlaşılacağı üzere ikinci katta yer alan salonda oynanıyor. Erken varmıştık ve biraz dışarıda duralım dedik. Bir kağıt toplayıcısı amca geldi sokağa, sokakta 5-6 kişi vardık sanırım, amca havlayarak yoldan çekilmemizi istedi. Evet, bildiğiniz havlayarak! Köpek sesleri çıkararak yoluna devam etti, biz de kenara çekildik. Serra Yılmaz'ın oyununa gelmiştik ve aklıma Serra Hanım'ın Islak Köpek'le olan performansı geldi. Bunu da görmelisin Serra, belki bir sonraki performansınız havlayarak şiir okumak olur diye geçti içimden. Sanırım o sırada Serra Yılmaz içeride, sıradan bir kadın olma provaları yapıyordu. Kendisini uçuk bir karakterde ve abartılı ses tonlamalarıyla izleyeceğim sanıyordum ama tam anlamıyla beni ters köşeye yatırdı ve sıradan, belki de defalarca karşılaştığımız bir kadın portresiyle çıktı karşımıza.

Salonun kapısında aşağıya ve yukarıya doğru sıra olduk. Numara düzeni olmadığı için, herkes istediği yere oturuyor. En önde yerimizi aldık. Sahne bence çok güzeldi, oyunun hemen içindeydik. Sanki biz de Füreyya ve Münevver'in oturma odasında, onlarla birlikte oturuyorduk. Deniz Türkali'yi ve Serra Yılmaz'ı aynı sahnede izleyeceğimiz Fü; iki kız kardeş Füreyya ve Münevver'in hayatları, geçmişleri ve bugünlerine yönelik bir oyun. İki usta oyuncuya, iki de genç oyuncu eşlik ediyor; Canan Atalay ve Aziz Caner İnan. Oyunun tek erkek oyuncusu A.Caner İnan çok güzel bir oyunculuk ortaya koyuyor ve hepimizin hayatında birden fazla yer alan bir erkek modelini çok güzel canlandırıyor.

Oyunun her konuya üstten üstten dokunan ama hiçbir konuda derine inmeyen bir akışı var. Bu yüzden oyunun konusu tam olarak şu diyemiyorum. Yine de oyun boyunca gülüyor, ağlıyor, onlarla birlikte keşke diyorsunuz. Acıklı bir Yeşilçam filmini andırdığı anlar, günümüze ait bir lise dizisi diyalogları ve birebir yaşadığımız tecrübeler bolca karşımıza çıkıyor. Beni en çok etkileyen an, Serra Yılmaz'ın oğluyla yaptığı telefon görüşmesiydi sanırım. Bir çok duygu vardı içinde; çaresizlik, özlem, hak verme, haksızlığa uğradığını hissetme, pişmanlık ve sevgi. Belki bir de yorgunluk ve yetememe duygusu...

Güzel oynanan ama konusu o kadar da yeterli olmayan bir oyundu. Tabii ki gidip izleyin.